Afgelopen maandag zat ik heerlijk buiten op mijn balkon. Ik genoot van het zonnetje en het schilderachtige panorama van de vijver waaraan ik woon. De herfst onthulde een mooi kleurenpalet, maar de zachte weersomstandigheden en de eenden die vrolijk ronddartelden in het water, gaven eerder de indruk van een lentemiddag.
Terwijl mijn zintuigen tot rust kwamen bij dit vredige beeld, zocht ik naar inspiratie voor mijn volgende column. Steeds weer dwaalden mijn gedachten af naar de recente escalatie van geweld tussen Israël en Hamas. De gruwelijke beelden op de televisie van festivalgangers in de kibboets Re'im in het zuiden van Israël; jonge, vrolijke mensen koelbloedig vermoord terwijl ze samen feestvierden, troffen me diep. Verdriet voelde ik ook bij het zien van mishandelde vrouwen die samen met andere slachtoffers, waaronder baby's, werden weggevoerd. Ontvoerd als ruilmiddel. Deze vreselijke nieuwsberichten werden opgevolgd door verhalen over dorpen die helemaal waren uitgeroeid door Hamas. Volwassenen, kinderen en zelfs weerloze baby’s werden zonder enig gevoel gedood. Deze onmenselijke daden tarten elke vorm van begrip. Maar ook de beelden van
Palestijnen die wanhopig de Gazastrook trachtten te ontvluchten, waren aangrijpend. Temeer omdat deze mensen nergens naartoe kunnen zolang de grens met Egypte dicht is. Ze hebben geen andere keuze dan te hopen dat het lot hen genadig zal zijn, dat er spoedig een humanitaire corridor zal worden geopend om hen te voorzien van de broodnodige hulp en basisbehoeften. Mijn emoties werden en worden nog steeds heen en weer geslingerd tussen verdriet en woede.
De uren tikten weg terwijl mijn gedachten vastzaten in een oneindige lus van ideeën, Israël, Hamas, ideeën... Mijn geest was overvol en de gebruikelijke lichtheid die ik probeer te behouden, was ver te zoeken. De verwoestende impact van de huidige conflicten liet alle andere onderwerpen in het niet vallen. Zelfs de openingsalinea van dit stukje is eigenlijk overbodig. Echter, juist in tijden van wereldwijde chaos, vind ik het van onschatbare waarde om te kunnen vluchten naar de eenvoudige geneugten van de natuur, zoals het staren naar dartelende eenden in de vijver. Het herinnert me eraan dat schoonheid en vreugde in de wereld blijven bestaan, zelfs te midden van onvoorstelbaar lijden.
© Sophie Dijkgraaff