Wanneer je net als ik aan een vijver woont, krijg je vaak de vraag: "Zitten er ook vissen in?" Het antwoord is een volmondig 'ja'. In onze vijver zwemmen gigantische karpers. Gelukkig zie ik de laatste tijd minder vissers langs de kant om deze majestueuze wezens te vangen. Het was altijd zo'n treurig gezicht: zo'n kolossale karper die bungelde aan een haakje. Eenmaal op de kant, met een gekneusde lip, werd de vis gebombardeerd tot fotomodel. Met dwang moest het dier in allerlei ongemakkelijke poses poseren voor de extatische visser. Zo kon de hengelaar later nog eens met vertedering terugkijken op hetgeen hij aan de haak geslagen had.
Ik moet bekennen, ik heb ook weleens een hengel uitgegooid. Niet omdat ik zo graag een vis wilde vangen, alleen al van het idee zo’n glibberig beest van het haakje te moeten halen, gruwelde ik. Het kwam simpelweg omdat ik verliefd was. Je weet vast wel, een verliefd mens doet alles om zijn nieuwe schat te behagen. Dus toen mijn nieuwe liefde op een dag vroeg of ik mee wilde gaan vissen voelde het alsof ik ten huwelijk werd gevraagd. Mijn antwoord was, je raadt het al, ja ik wil!
Zo belandden we op een prachtige zondagochtend aan de oever van De Zweth, een idyllisch riviertje net buiten Rotterdam. We sleepten alles mee: visstoeltjes, levende maden die mijn vriend altijd – brr – in de koelkast bewaarde, dobbers en natuurlijk hengels. Toen de hengels eenmaal klaar waren, zwaaide mijn vriend de hengel elegant over zijn schouder en met een krachtige zwiep voorwaarts lanceerde hij zijn aas in het water. Ik stond erbij en zwijmelde: wat was hij toch een held! Nadat hij zijn hengel in een standaard had geplaatst, was het mijn beurt. Hij kwam achter me staan alsof ik les kreeg in biljarten. Zijn hand begeleidde mijn arm in de juiste positie. “Zo moet je het doen en dan de hengel naar voren zwaaien”, legde hij uit. Of het nu door de verliefdheid kwam of door mijn onhandigheid, ik probeerde het twee keer. Beide keren belandde het haakje niet in het water, maar haakte het vast in de bomen achter ons.
Teleurgesteld over mijn prestaties reden we een paar uur later op zijn brommer naar huis. Weer wat jaren later eindigde onze relatie. Niet om het vissen, mijn vriend ging achter de majorettes aan en keerde nooit meer terug. Ik heb er lang om getreurd, maar zoals ze zeggen, de tijd heelt alle wonden. Het enige jammere is dat we destijds nog geen mobiele telefoons hadden om onze komische vismomenten vast te leggen.
© Sophie Dijkgraaff