In mijn leven heb ik een indrukwekkende collectie angsten verzameld. Muizen, spinnen en ratten – ze hebben allemaal een plek op mijn angstlijst. En wanneer ik onverhoopt opgesloten raak in bijvoorbeeld een lift, gil ik harder dan een tiener op een popconcert. Je vraagt je wellicht af waarom ik deze angsten met je deel? Wel, dat komt door een avontuur dat ik meemaakte in het land van de stokbroden en croissants, Frankrijk.
Laat ik bij het begin beginnen. Op een prachtige dag in onze zomervakantie, zat ik met mijn vriend op het terras van brasserie "Chez George". Deze charmante plek bevindt zich aan de Rue Victoire Cousin, om de hoek van het pittoreske Place Ducale, in Charleville-Mézières. Voor dit verhaal maakt het eigenlijk niet uit hoe die brasserie heet, welke straat het was of welk plein. Maar zeg nu zelf, die Franse namen klinken gewoonweg geweldig.
We gingen naar "Chez George", omdat er in de stad veel affiches hingen die beweerde dat de brasserie niet zomaar een eetgelegenheid was, maar ook een muziekcafé. Van dat laatste merkte ik niet een-twee-drie wat. De serveerster vertelde ons dat het interieur van de eetgelegenheid al sinds mensenheugenis onveranderd was. Pas tijdens een bezoek aan de toiletruimte merkte ik dat het eetcafé wel speciaal was ingericht voor muziekfreaks. Tegenover een stijlvolle zwarte wc-pot stond een tafeltje met daarop een platenspeler en er lagen singles van artiesten waar ik gek op ben. Met mijn broek op m’n knieën ontspon zich een innerlijke strijd in mijn hoofd. Zou ik een van die plaatjes opzetten?
Ik kon me niet bedwingen en besloot een singletje op te zetten. Nadat de naald het vinyl aanraakte vulde de zwoele stem van Jane Birkin de kleine ruimte: "Je t’aime, je t’aime, o, oui je t'aime!" Natuurlijk, zoals altijd, kreeg ze antwoord van Serge Gainsbourg: "Moi, non plus", wat haar nog meer liet hijgen van opwinding. Eerlijk gezegd, als je de tekst vertaalt, wordt het al snel een tikje komisch, maar dat was wel het laatste waar ik aan dacht op dat moment. Op het hoogtepunt van het tweede hijg-couplet viel Jane ineens stil en ging het licht uit. De paniek sloeg toe. Net toen ik op het punt stond een angstkreet te slaken, hoorde ik gemopper van buitenaf. Wat bleek? Ik had geluk. Niet alleen de stroom in de toiletruimte was uitgevallen, maar de hele brasserie zat zonder. Het chagrijnige gemopper werd al snel vervangen door een bekende stem die sussende woorden sprak. Mijn held! Onmiddellijk wist ik dat deze belevenis in “Chez George” een plaatsje zou krijgen in mijn persoonlijke lijst van onvergetelijke momenten.
@Sophie Dijkgraaff