Met twee handen legt dokter Nikki Alexander het vrouwenhart in de weegschaal. Het weegt 250 gram. Longen, darmen en maag volgen. Alles wordt zorgvuldig gewogen en microscopisch bekeken. Zijn er kogelgaten te zien? Resten van het laatste avondmaal? Terwijl de dokter speurt, steek ik een paar borrelnootjes in mijn mond. Het geknars tussen mijn tanden valt samen met het gekraak op tv. Een tweede borstkas wordt geopend.
Door de jaren heen merk ik dat mijn smaak verandert. Was ik eerder dol op hartige tussendoortjes, nu moet het vooral zoet zijn. De Chardonnay is vervangen door gin-tonic met een schijfje limoen. Las ik eerder graag boeken van Donna Tart of Nicci French en keek ik naar gewelddadige en bloederige detectives als Bloodlands of Silent Witness, waar bovenstaand tafereel in voorkwam, tegenwoordig sla ik die boeken en films graag over.
Want na zo'n verhaal ontstaan er niet alleen hersenspinsels, ook mijn huis komt tot leven. Misschien herken je het wel. Je ligt in bed en voordat je vertrekt naar dromenland hoor je opeens geluiden die je nooit eerder hebt gehoord. Staat er iemand aan de voordeur te rommelen? Hoor ik voetstappen op het balkon? Dat laatste is in mijn geval volstrekt belachelijk. Wil er iemand via mijn balkon binnendringen moeten ze een boot hebben en dan nog is het een hele toer om over het balkonmuurtje te klimmen. Maar in de tijd dat ik zweef tussen realiteit en droom, kan er van alles kan gebeuren.
Het gekke is, als ik iets hoor, ga ik nooit kijken. Eenmaal heb ik dat wel gedaan en ben me toen kapot geschrokken. Even uitleggen. In mijn vorige huis zat er in de voordeur een groot raam met aan de binnenkant een gordijn tegen pottenkijkers. Op een late avond, of nacht, dat weet ik niet precies meer, werd er op dat raam geklopt. Omdat mijn broer nogal vaak op stap ging, dacht ik dat hij langskwam, te dronken om naar huis te gaan. Dus ik sta op, trek het gordijn open … staat daar een volstrekt vreemde kerel met een schaatsmuts op. Midden in de zomer! Een trauma voor het leven was geboren. Vooral voor de klopper, 's nachts ben ik niet op mijn best.
Enfin, wat ik ook hoor, ik ga niet kijken. Stokstijf blijf ik liggen wachten op het lot dat ik moet ondergaan. Val ik na ettelijke uren waken eindelijk in slaap, dan volgt de ene nachtmerrie de andere op. Ik word achterna gezeten, ontvoerd, gemarteld, opgesloten en wat al niet meer. Je snapt nu vast wel waarom ik dokter Nikki Alexander en consorten heb ingeruild voor het lachwekkende tuinierende detective duo Rosemary & Thyme. Na zo'n verhaal slaap ik reuzelekker!
© Sophie Dijkgraaff