Zodra we de slagboom voorbij waren gereden passeerden we de kantine. De plek waar het campingleven bruiste en vermaak volgens een vast weekschema plaatsvond. Op maandagmiddag werd er fanatiek geklaverjast, gevolgd door swingende danslessen op dinsdagmiddag. Woensdag was gereserveerd voor kindervermaak, de donderdagmiddag stond in het teken van de creabea’s. Op de vrijdag- en zondagmiddagen werd er geborreld. Ongeveer zo zag het schema eruit, precies weten doe ik het niet meer.
De zaterdagavond werd wisselend ingevuld. Eens in de zoveel tijd was er een dropping, waarbij iedereen die meedeed, in een onbekende omgeving werd afgezet waarna ze zelf de weg terug moesten vinden. Enig vond ik dat. En tegelijk eng. Overdag ziet de wereld er toch een stuk overzichtelijker uit. Je ziet de kerk van dorp X, of de boerderij van boer Y. De aanknopingspunten die je overdag kon zien, werden ’s nachts in duisternis gehuld. Nadat we uren rondjes hadden gelopen, kwamen we soms pas tegen het ochtendgloren moe en schor op het punt van vertrek.
Als er geen dropping werd gehouden, was de zaterdagavond een bioscoopavond. Om zes uur was er een vrolijke kinderfilm, om acht uur opgevolgd door de hoofdfilm. Ik kan me de megagrote haaienbek van Jaws nog goed herinneren. Na de hoofdfilm werd het echt druk in de kantinebioscoop. Dan was het tijd voor een rode-oortjes-film, oftewel jaren zeventig porno! Wat was dat een openbaring voor de toen jongere versie van mezelf. En dat was dan een film van Emmanuelle, tegenwoordig weggezet als softporno. Ik snap die kwalificatie wel na een beetje onderzoek naar de hedendaagse seksfilms. In de loop der jaren is de softporno van toen veranderd in films waarin alles expliciet getoond wordt en vooral de vrouwen kermen alsof ze gewurgd worden. Of kreunen alle vrouwen zo? Dan heeft mijn vriend het slecht getroffen.
Om twee uur ’s nachts was de dolle kantinesekspret voorbij en gingen de filmliefhebbers terug naar hun caravan. Dan lagen mijn zus en ik al lang op één oor. Het stiekem gluren naar Sylvia Kristels lichamelijke lenigheid duurde nooit lang; we waren veel te bang dat onze ouders erachter zouden komen. Dan had er wat gezwaaid!
Een aantal jaren nadat we de caravan hadden verkocht, reed ik langs de camping. Er stond een nieuw kantinegebouw en het woord camping bij de toegang was veranderd in vakantiepark. Alleen de slagboom, die was onveranderd. Een toegang naar een vrolijke vakantie!
©Sophie Dijkgraaff