Na veel geaarzel – 'Nee, we gaan niet', 'Ja, toch wel', – was het eindelijk zover. Twee weken geleden zette ik voor de eerste keer mijn voeten op Siciliaanse bodem. Ik kon de grond wel zoenen! Niet gedaan natuurlijk. Nee, ik moest mijn mondkapje ophouden. En stel je voor dat er, als ik zo op mijn knieën de aarde bemin, plots een of andere Godfather opduikt met de vraag wat ik in hemelsnaam aan het doen ben. Capisce?

Enfin, jaren niet meer zo blij geweest even weg te zijn uit Nederland. Had Grapperhaus ook beter kunnen doen. Even de grens over om zijn grote liefde een ring om te schuiven. Was er stukken minder gedoe geweest. Bovendien is er niets zo romantisch als op het bordes van zo'n rijkelijk versierde Italiaanse kerk te staan. Ik kan het weten. Ik stond erbij en keek er naar. Of beter, ik stond erbij en droomde dat als ik toch besluit de gok te wagen, het daar moet gebeuren.

Intussen vraagt je je vast af hoe het hotel was. Het hotel was, prima! Het eten en drinken ook. Topper was de zelfgestookte Limoncello. Met genoegen heb ik de Chardonnay een paar dagen omgeruild voor een paar glazen van deze godendrank. Niet goed voor de dorst, wel voor de stemming. Al had ik daar ook al niet over te klagen. Met Nina, mijn vriendin, heb ik heerlijk door Lido di Noto geslenterd en liggend op een strandbed herinneringen opgehaald. Door de surfers die voor de kust hun kunstjes toonden kwamen we op Nina's surfavontuur. Dat zit zo. 

Tegen het einde van de vorige eeuw – Oei! Dat klinkt oud! – was surfen uitermate hip. Nina wilde dat ook weleens proberen. En wat Nina in haar kop heeft, heeft zij niet in haar kont. Eerst natuurlijk een hoop gehannes met dat surfboard, tot ze plots fier rechtop wegsurfde naar... een onbekende bestemming om de hoek van de baai. Vond ze niet leuk, gillen! Maar ja, ik stond aan de kant en wat kun je dan doen? Niets toch? 't Heeft uren geduurd voor Nina eindelijk weer bij het startpunt terugkeerde. Met de plank onder haar arm strompelend door de duinen... Nee, ik heb toen niet gelachen...

Terwijl ik dit stukje zit uit te tikken is het buiten 19 graden, best wennen na de hoge temperaturen van Sicilië. Maakt niet uit. Volgend jaar gaan we weer. Of toch niet? Ja, wel! Over acht maanden zal het Coronavirus vast onder controle zijn, daar zet Grapperhaus zich voor in.

© Sophie Dijkgraaff

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.