Zodra ik het product voor het eerst onder ogen kreeg, dacht ik: kopen! Uiterst handig toch, zo’n apparaat dat altijd de weg weet. Nou ja, voor wie niet eigenwijs is. Want ook al is de TomTom zo geprogrammeerd dat het me feilloos van A naar B voert, ik denk het vaak beter te weten. Resultaat? Afspraakjes moeten regelmatig even (lees: een uurtje of wat) wachten op mijn aankomst. Tommy had weer gelijk!
Maar reizen zit me sowieso niet in het bloed. Zo nam ik afgelopen week de bus richting Krimpen waar mijn vriendin Nina een feest gaf. Attent appte ze me voor vertrek de route door.
‘Je gaat naar metrostation Capelsebrug, daar neem je de streekbus, lijn 98. Na de Algerabrug stap je uit bij de eerste halte en dan zie je vanzelf mijn huis. Schrijf het voor de zekerheid ook even op Sophie anders vergeet je het misschien.’
Van je vriendin moet je het hebben.
Maar zoals ik altijd keurig alle goede raad opvolg, pakte ik pen en papier: ‘Bus 98 1e halte na brug.’ Tussen Capelle en Krimpen ligt maar één rivier dus de brugnaam liet ik achterwege.
Al met al duurde het na aankomst op de Capelsebrug zo’n dertig minuten voor ik over de Algerabrug zoefde waarna er met een sneltreinvaart koers gezet werd richting Schoonhoven. Waar ik dus níét moest zijn. Paniek nam bezit van mijn lichaam. Alsof de buschauffeur dit zag stopte hij plots in een aartsdonkere dreigende polder bij een verlaten abri.
‘Eh chauffeur, mag ik even wat vragen?’
‘U hebt de verkeerde bus?’ Hallo, even dimmen!
‘Nou nee, maar ik moet naar het centrum van Krimpen.’
‘Dat is die kant op.’ Voor uw beeldvorming, ‘die kant’ lag links.
‘U kunt ook blijven zitten. Ik verwacht daar over een half uurtje aan te komen.’
‘Wat is sneller?’
‘Lopen, zo’n tien minuten.’
Tja… ’t was goede raad …
En wie kom ik na dertig minuten flink doorstappen tegen?
©Sophie Dijkgraaff