Waarom worden er op tv soms vragen gesteld waarop een antwoord compleet overbodig is? Zo hoorde ik onlangs deze voorbijkomen, gesteld aan een slachtoffer van een geweldsmisdrijf: ‘Bent u blij dat de dader aangehouden is?’
En wat te denken van deze aankondiging: ‘Mijn gast is deze 16-jarige jongen’, waarna, vrijwel in één adem, volgt: ‘Hoe oud ben je?' Ook privé komt het voor dat de weg bekend is maar dat men er toch naar informeert. Zoals afgelopen week.
Omdat de woensdag begon met een zonnetje besloot ik fietsend naar het stadhuis te gaan voor het aanvragen van een nieuw paspoort. Voor ik me bij het loket van de dienstdoende ambtenaar kon melden moest er nog even een pasfoto gemaakt worden.
Op internet had ik gelezen dat op de afdeling Burgerzaken zo’n minuscuul pasfotohokje staat dat na inwerpen van enkele euro’s een kiekje uitspuugt waarvan ik van tevoren al hoop dat die het daglicht nóóit zal zien. Natuurlijk weet ik beter. De eerstvolgende keer dat ik langs de douane loop, wordt beslist geëist dat ik het document toon.
Ik voel mijn wangen nu al gloeien van schaamte …
Wat het nog erger maakte was dat het tijdens mijn fietstocht was gaan plenzen. In korte tijd bleef er niets over van mijn met zorg gestyled kapsel. Terwijl ik wanhopig mijn hoofd oprichtte vroeg ik aan niemand: ‘Moet dit echt?’ Onthutst hoorde ik Zeus bulderen wat ik opvatte als een volmondig: ‘Ja!’
Als een verzopen kat meldde ik me niet veel later op het stadhuis waar ik – na bovenstaande handelingen uitgevoerd te hebben en, zoals voorspeld, eigenaar werd van een spuuglelijk portret, en nadat mijn volgnummer op het bord getoond werd – naar de desbetreffende balie liep. De medewerkster die ik trof maakte een ietwat verstrooide indruk toen zij, zonder mij een blik waardig te gunnen, mijn pasfoto aanpakte. Na controle – had de afbeelding de juiste afmeting en ik correcte mimiek? – richtte ze haar blik op mij: ‘Regent het buiten?’
Nog voor ik me kon verbazen over de stupide vraag was het opnieuw Zeus die antwoord gaf.
©Sophie Dijkgraaff