Gehaast ren ik door de supermarkt.  De winkelklok staat op even voor vijven wat maakt dat over een uur de vrienden die mijn lief spontaan heeft uitgenodigd voor de deur staan. Gelukkig ken ik de indeling van de Appie zo goed dat ik zonder nadenken de benodigde spullen in mijn mandje kwak. Pas bij de kassaband kom ik tot stilstand, pak alle boodschappen weer uit en wacht op mijn beurt. Intussen geef ik mezelf er flink van langs want waarom heb ik niet een tijdbesparende handscanner gebruikt?

‘Wat zijn dat voor vruchten?’ Terwijl de caissière de vraag aan mij stelt knikt ze naar het netje fruit dat ik wil afrekenen. Met het schaamrood op de kaken besef ik dat de naam van de geelrode vruchten me niet te binnen wil schieten. De tien seconden die volgen lijken op tien uur. ’Nectarines,’ klinkt het geïrriteerd. De caissière kijkt opgelucht naar de dame die achter mij in de rij staat. Ik ook. 

Naast dat ik woorden vergeet, heb ik nog een andere rarigheid. Dingen een nieuwe naam geven. Laat ik het zo uitleggen. Toen de caissière me vroeg naar de naam van de nectarines had ik net zo goed kunnen zeggen: ’Mandje.’ Of: ‘Dropjes.’ Het is maar net wat ik op dat moment in mijn handen heb of waar ik naar kijk.

Een verklaring voor het waarom woorden plotsklaps uit mijn brein verdwijnen of dat er complete onzin uit mijn mond rolt kreeg ik van mijn logopedist. Nadat ik haar mijn probleem voorlegde pakte ze een modelhoofd, lichtte de schedel en graaide er twee hersendelen uit. ‘Kijk, dit kleine deel maakt dat je kunt schrijven en deze is voor het praten. Hoe het is gekomen weet ik niet maar ergens tussen deze delen heb jij een defect opgelopen, simpel.’ Voor haar is de zaak afgesloten.

Voor mij niet. In stilte wens ik dat iemand ook mijn schedel licht en de kapot gesprongen onderdelen in elkaar zet. U hebt gelijk, dat gaat niet gebeuren. Het enige wat ik kan doen om niet voor schut te staan is spanning vermijden. Maar ja, dan moet je niet overvallen worden door een etentje. Ik kijk dan ook met angst en beven uit naar de komende avond. Wat voor kul ga ik er nu weer uitgooien?

© Sophie Dijkgraaff

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.